Φαντάζομαι θα έχετε υπόψη σας την συγκεκριμένη ομάδα – group therapy. Αντί να μαζεύονται σε κάποιο κλειστό χώρο και να συζητάνε τα αδιέξοδά τους, καθαρίζουν οικόπεδα και βάφουν ζαρντινιέρες (τα οποία βέβαια μετά από δύο μέρες ξαναποκτούν πάλι το χάλι που είχαν πριν την δράση των Atenistas).
Κάποιος καλόπιστος (και θα ‘θελα να είμαι τέτοιος) θα’ λεγε πως ακόμα και αυτό είναι μια κοινωνική προσφορά άσχετα αν έχει ως κίνητρο την αποενοχοποίηση των συμμετεχόντων. Γουστάρουν ρε παιδί μου οι άνθρωποι να ξεσκατίζουν εγκαταλειμμένους χώρους από το να παίρνουν αντικαταθλιπτικά. Που το πρόβλημα; Για τους ίδιους δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα (αν και προσωπικά θα προτιμούσα τα αντικαταθλιπτικά). Το πρόβλημα υπάρχει από την στιγμή που τέτοιου είδους προσπάθειες προβάλλονται ως η απάντηση στην υποβάθμιση της ζωής μας στην πόλη.
Φανταστείτε λοιπόν το πρόβλημα της Αθήνας και των άλλων πόλεων σαν μια πληγή που είναι δεμένη μεν αλλά από κάτω έχει κακοφορμίσει, έχει μαζέψει πύον. Τι κάνουν λοιπόν οι Atenistas και οι όποιοι Atenistas. Πάνε πάνω στην γάζα και ζωγραφίζουν μελισσούλες, ζουζουνάκια, πεταλουδίτσες, λουλουδάκια…
Όμως η μόλυνση από κάτω υπάρχει. Και έχει σαν αίτιο, σαν μολυσματικό παράγοντα, το κέρδος. Αυτό είναι που απαξιώνει ολόκληρες περιοχές μετατρέποντάς τες σε φιλέτα για το real estate και τους καπιταλιστές που αναλαμβάνουν την “αναμόρφωσή” τους μέσω της τσιμεντοποίησης. Το κέρδος είναι που οδηγεί στην ανέχεια τους φτωχούς, στην ένδεια τους μετανάστες και τους παρίες της κοινωνίας.
Οι (για 2-3 μέρες) βαμμένες ζαρντινιέρες και τα αποψιλωμένα οικόπεδα είναι καλά για να γίνεται ντόρος και θέμα στα ΜΜΕ και τίποτα παραπάνω. Για να αλλάξει πραγματικά η ζωή μας στην Αθήνα χρειάζεται μια νέα πολιτική που δεν θα ‘χει στο επίκεντρο το κέρδος αλλά τον άνθρωπο. Χρειάζεται μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία που θα φροντίζει για την ισομερή ανάπτυξη και δεν θα αφήνει ολόκληρες περιοχές βορά στις ορέξεις των καπιταλιστών. Χρειάζεται ένα κράτος που θα εξασφαλίζει δουλειά, υγεία, περίθαλψη, εκπαίδευση σε όλους και δεν θα ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε πατρικίους και πληβείους.
Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται κοινή πολιτική δράση και όχι εφήμερα, άχρωμα, άοσμα, άγευστα, πολιτικώς ορθά, happenings. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών που δημιουργούν και διαιωνίζουν το πρόβλημα οι οποίοι μάλιστα πολλάκις χρηματοδοτούν τέτοιες προσπάθειες (δεν υπονοώ κάτι για την συγκεκριμένη ομάδα).
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από μητέρες Τερέζες και υπαίθρια group therapy αλλά από ανατροπές…
Αναδημοσίευση από http://www.varometro.net/blog/atenistas/
Κάποιος καλόπιστος (και θα ‘θελα να είμαι τέτοιος) θα’ λεγε πως ακόμα και αυτό είναι μια κοινωνική προσφορά άσχετα αν έχει ως κίνητρο την αποενοχοποίηση των συμμετεχόντων. Γουστάρουν ρε παιδί μου οι άνθρωποι να ξεσκατίζουν εγκαταλειμμένους χώρους από το να παίρνουν αντικαταθλιπτικά. Που το πρόβλημα; Για τους ίδιους δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα (αν και προσωπικά θα προτιμούσα τα αντικαταθλιπτικά). Το πρόβλημα υπάρχει από την στιγμή που τέτοιου είδους προσπάθειες προβάλλονται ως η απάντηση στην υποβάθμιση της ζωής μας στην πόλη.
Φανταστείτε λοιπόν το πρόβλημα της Αθήνας και των άλλων πόλεων σαν μια πληγή που είναι δεμένη μεν αλλά από κάτω έχει κακοφορμίσει, έχει μαζέψει πύον. Τι κάνουν λοιπόν οι Atenistas και οι όποιοι Atenistas. Πάνε πάνω στην γάζα και ζωγραφίζουν μελισσούλες, ζουζουνάκια, πεταλουδίτσες, λουλουδάκια…
Όμως η μόλυνση από κάτω υπάρχει. Και έχει σαν αίτιο, σαν μολυσματικό παράγοντα, το κέρδος. Αυτό είναι που απαξιώνει ολόκληρες περιοχές μετατρέποντάς τες σε φιλέτα για το real estate και τους καπιταλιστές που αναλαμβάνουν την “αναμόρφωσή” τους μέσω της τσιμεντοποίησης. Το κέρδος είναι που οδηγεί στην ανέχεια τους φτωχούς, στην ένδεια τους μετανάστες και τους παρίες της κοινωνίας.
Οι (για 2-3 μέρες) βαμμένες ζαρντινιέρες και τα αποψιλωμένα οικόπεδα είναι καλά για να γίνεται ντόρος και θέμα στα ΜΜΕ και τίποτα παραπάνω. Για να αλλάξει πραγματικά η ζωή μας στην Αθήνα χρειάζεται μια νέα πολιτική που δεν θα ‘χει στο επίκεντρο το κέρδος αλλά τον άνθρωπο. Χρειάζεται μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία που θα φροντίζει για την ισομερή ανάπτυξη και δεν θα αφήνει ολόκληρες περιοχές βορά στις ορέξεις των καπιταλιστών. Χρειάζεται ένα κράτος που θα εξασφαλίζει δουλειά, υγεία, περίθαλψη, εκπαίδευση σε όλους και δεν θα ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε πατρικίους και πληβείους.
Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται κοινή πολιτική δράση και όχι εφήμερα, άχρωμα, άοσμα, άγευστα, πολιτικώς ορθά, happenings. Αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών που δημιουργούν και διαιωνίζουν το πρόβλημα οι οποίοι μάλιστα πολλάκις χρηματοδοτούν τέτοιες προσπάθειες (δεν υπονοώ κάτι για την συγκεκριμένη ομάδα).
Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από μητέρες Τερέζες και υπαίθρια group therapy αλλά από ανατροπές…
Αναδημοσίευση από http://www.varometro.net/blog/atenistas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου